เมื่อคนขอฝนกลายมาเป็นฮันเตอร์

ชายหนุ่มมองไปยังทิศทางกระแสความร้อนที่ถูกสายลมพัดมาตามถนนด้วยสายตาว่างเปล่า เขาหรี่ตาลงเพื่อมองเส้นทางฝ่าควันอันบางเบา

นั่นมัน...ทางที่บ้านของเขาอยู่นี่?!

เมื่อชายหนุ่มคิดได้ เขาก็หันหลังกลับไปยังเส้นทางนั้นและรีบออกตัววิ่งไปในทันที

ภายในหัวของเขาคิดอย่างตื่นตระหนก

เกิดอะไรขึ้น? ไฟไหม้งั้นเหรอ? ชาวบ้านจะช่วยกันดับไฟทันมั้ยนะ?!

ไม่สิ...! เขาต้องโทรเรียกรถดับเพลิงก่อน!

คิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มก็คลำกระเป๋ากางเกงของตัวเองในขณะที่วิ่งอย่างลนลาน ก่อนที่จะพบว่าเขานั้นไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกมา

แย่แล้ว!! นี่เขาลืมมันไว้ที่บ้านงั้นเหรอ?!!

ถึงจะคิดได้ตอนนี้ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว ชายหนุ่มจึงเร่งฝีเท้าของเท้าตัวเองขึ้นไปอีก

ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อของชายหนุ่ม ในที่สุดเขาก็วิ่งมาถึงสถานที่ที่เปลวไฟอันร้อนระอุและรุนแรงกำลังโหมลุกไหม้อย่างไร้ปราณี ชายหนุ่มมองบ้านของเขาที่กำลังถูกเปลวเพลิงอันโชติช่วงกลืนกินเข้าไปด้วยสายตาว่างเปล่า

เสียงมากมายรอบตัวของผู้คนที่มาช่วยกันดับไฟราวกับว่าได้เลือนหายไปจนชายหนุ่มไม่ได้ยิน

"ปิดจมูกไว้ทุกคน! พยายามอย่าสูดควันเข้าไปนะ!"

"ขนน้ำมาเร็วเข้า!"

"กันทางเกทไว้! ระวังอย่าให้โดนดูดเข้าไปนะ!"

"มีใครโทรเรียกฮันเตอร์และหน่วยกู้ภัยพิเศษรึยังน่ะ!?"

"....ฉันว่าเกทนั่นหน้าตามันดูแตกต่างจากเกทธรรมดาและของที่อื่นนะ"

"มันใช่เวลามาคิดแบบนี้มั้ยเล่า รีบมาช่วยกันไฟที่ลุกลามไปที่อื่นก่อนเร็วเข้า!!!"

ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ชาวบ้านต่างก็พากันรีบมาช่วยกันที่ที่ไฟลุกลาม พวกเขาไม่สามารถดับไฟจากปริมาณน้ำแสนน้อยนิดพวกนี้ได้...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไฟจากเกทที่ถูกพ่นออกมา ซึ่งต้องใช้ปริมาณน้ำในการดับพวกมันมากเป็นเท่าตัว

พวกเขาทำได้แค่กันไฟไม่ให้ลุกลามไปมากกว่าเดิมเท่านั้น ทว่าเหล่าชาวบ้าน ทั้งเด็กและผู้ใหญ่...ก็ไม่ได้ท้อใจและหวาดกลัวแต่อย่างใด

เพราะนี่คือบ้านของผู้มีพระคุณพวกเขาไงล่ะ!

ชายหนุ่มที่นิ่งเงียบไปมองเปลวไฟตรงหน้าชั่วครู่หนึ่ง เขาไม่ได้หวาดกลัวเลยว่าเขาจะต้องเสียบ้านไป

แต่เขากำลังหวาดกลัวที่จะเสียคนในบ้านใต้เปลวเพลิงนั่นไปต่างหาก

คุณปู่...คุณพ่อ...

เสียงที่อยู่รอบตัวของเขาหายไปอีกครั้ง

ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนฟ้าอันหม่นหมองเพราะควันไฟที่ลอยคละคลุ้ง ท้องฟ้าที่มืดสลัวไปเล็กน้อยทำให้ยิ่งเห็นแสงจากไฟเบื้องหน้าได้ชัดเจน

เขาเหยียดกางแขนทั้งสองข้างออกไปอย่างเชื่องช้า ชายหนุ่มหลับตาลงและก้มหน้าลงหาพื้นผืนดินที่เขายืนอยู่อย่างเงียบงัน นิ้วของมือทั้งสองข้างค่อย ๆ แบออกจากกัน สายลมไหลพัดลอดเรียวนิ้วยาวสวยงามนั้นอย่างบางเบาราวกับปลอบประโลม

และชายหนุ่มก็ดูเหมือนจะสัมผัสการปลอบประโลมนั้นได้เช่นกัน

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวเขาจะเริ่มเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

หมู่ก้อนเมฆสีขาวที่ค่อย ๆ พากันกลายเป็นสีดำจำนวนมากถูกสายลมพัดให้มารวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนใหญ่จากทั่วทุกสารทิศก็กำลังเดินทางไปยังที่ที่หนึ่ง แม้จะดูเหมือนช้า แต่หากดูให้ดี หรือดูจากบนฟ้าล่ะก็...

พวกมันเดินทางกันเร็วมากจนน่ากลัวผิดธรรมชาติเลยล่ะ

เฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินตรวจตราเมืองจากบนฟ้าก็เริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ

“รายงาน จุด C พบความผิดปกติบนท้องฟ้าครับ สายลมจากทิศตะวันออกพัดแรงผิดปกติครับ!”

ผู้ควบคุมเฮลิคอปเตอร์ทั้งสองฟังรายงานจากเพื่อนที่คอยสังเกตการณ์สิ่งรอบตัวแจ้งทางการผ่านวิทยุสื่อสารอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่พวกเขาจะพากันตกใจ เมื่อจู่ ๆ ก็มีเมฆดำลอยมาเดินทางขนานขนาบข้างกับกระจกพวกเขา แล้วพวกเขาก็ต้องตกใจกันไปอีกเมื่อเมฆดำนั่นเร่งความเร็วจนบินผ่านพวกเขาไป

ประกายสายฟ้าเล็กน้อยทิ้งระเบิดที่เรียกว่าความผวากลัวไว้ให้กับทั้งสามคนที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์

"อ..อะไรน่ะ...ฝนจะตกงั้นเหรอ...."

"...ฉันว่าเหมือนพายุจะเข้านะ"

ชายที่อยู่ด้านหลังโผล่ออกมาพูดอย่างร้อนรน "จะอะไรก็ช่างเถอะ พวกเราแจ้งรายงานของวันนี้แล้ว จะอยู่ต่อทำเบื๊อกอะไร รีบออกจากตรงนี้ซะ!"

"รับทราบ!"

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแสนอ่อนโยนที่คอยสะท้อนแสง ตอนนี้ในนัยน์ตามีเพียงแค่ความมืดมิดจากเบื้องฟ้าและไฟอันดุร้ายเบื้องหน้าเท่านั้น

เขาจดจ้องภาพนั้นอย่างเงียบ ๆ

ในที่สุด ฝ่ามือของชายหนุ่มนั้น...ก็คว่ำลงสู่แผ่นดิน

"ไฟจากเกทต้องใช้น้ำในการดับไฟมากกว่าไฟธรรมดา.....งั้นเหรอ" ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบา ๆ

ขนตาดำยาวหนาของเขาขยับเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะมองไปยังบนฟ้าและพึมพำออกมาอีกครั้ง

".....เท่านี้คงพอแล้วล่ะ"

ทันทีที่เขากล่าวจบ ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง พวกมันกระทบดินและสิ่งต่าง ๆ จนเกิดเสียงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมือง

"โอ้ว! ฝนมาแล้ว! ทุกคน--โอ้ย!!"

ก่อนที่ชาวบ้านจะได้ส่งเสียงเชียร์ชายหนุ่มผู้ขอฝนและโห่ร้องออกมาอย่างดีใจ พวกเขาก็พากันหนีหาที่หลบสายฝนอันรุนแรงผิดปกตินั่นเสียก่อน คนที่โดนฝนห่าใหญ่นั่นต่างก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเพราะมันกระทบผิวหนังของพวกเขาแรงมาก ราวกับว่าพวกเขาได้ถูกทุบตีอย่างหนักหน่วง

ผู้คนต่างก็วิ่งอย่างวุ่นวายเพื่อหลบหนีจากสายฝนนั่น

ชายหนุ่มยืนมองเปลวเพลิงที่กำลังมอดดับลงไปทีละเล็กทีละน้อยอย่างรวดเร็วและไร้ทางขัดขืนด้วยสายตาเรียบนิ่ง ในขณะที่เปลวไฟทั้งหมดกำลังจะมอดดับลง นัยน์ตาของชายหนุ่มก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

"ไม่ทันงั้นเหรอ....จากไปแล้ว...งั้นเหรอ....."

สายฝนที่ก่อนหน้านี้ได้ตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้เหลือเพียงหยดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างบางเบาเท่านั้น

เม็ดฝนจากปลายเส้นผมเปียกที่ลู่ลงปรกหน้าของชายหนุ่มได้ไหลลงมาอาบทั่วทั้งใบหน้าของเขา ทำให้แยกแยะได้ยากว่านั่นเป็นหยาดฝน...หรือหยาดน้ำตากันแน่

หางตาของชายหนุ่มกลายเป็นสีแดงอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากที่สั่นเครือเล็กน้อยก่อนหน้านี้เม้มเข้าหากันแน่น เขามองหลุมกลางอากาศสีดำที่พยายามดูดกลืนทุกสิ่ง

"เกท..."

เขากัดฟันกรอด ดวงตาของชายหนุ่มที่อ่อนโยนคนนี้ ตอนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังอันรุนแรงที่ยากจะยับยั้ง

เกท...เกท...เกท.....

เขาจะถล่มพวกมันให้วอดวายและทำลายผู้ที่สร้างมันขึ้นมา

เกท

พวกมันพรากชีวิตคนในครอบครัวของเขามากพอแล้ว

เขาจะทำลายพวกมัน